Sinds de zomer van 2019 vind je me in Amsterdam. Als Belg kan ik hier lekker mijn eigen taal spreken en ben ik toch altijd een beetje op reis. Ons appartement ligt langs een kanaaltje en voor de gevel staan enkele fietsen, dat spreekt. De voorbije twaalf jaar spendeerde ik ook tijd in China, het Verenigd Koninkrijk en Georgië, maar zo’n lekkere wafeltjes als in Nederland hadden ze nergens.
Het schrijversvak leerde in Brussel. Mijn eerste stappen heb ik gezet bij De Standaard en de consolidatie volgde bij De Tijd. Leuke banen waar ik boeiende mensen leerde kennen en verdraaid snel leerde tikken. Even ging ik aan de slag als communicatiemanager bij de stichting SDG Nederland, om daarna weer terug te keren naar de journalistiek.
Ik maak me grote zorgen om de staat van het milieu en het klimaat. Daarom verdiepte ik me in het thema en wat ik leer probeer ik ook toe te passen. Maar zulke individuele stapjes alleen volstaan niet. Precies daarom schrijf ik over duurzaamheid. Niet om met het vingertje te wijzen, wel om mee oplossingen aan te reiken en aan te zetten tot een beter beleid.
Mijn reismicrobe en mijn duurzaam geweten vechten een permanente strijd uit. Sinds het besef rond de gevolgen van vliegverkeer is gegroeid, vermijd ik korte trips. Maar wat blijft reizen fijn! Het liefst kampeer ik in het Verenigd Koninkrijk, neem ik de trein door Turkije of duik ik in de jungle van Zuidoost-Azië.
Mijn eerste camera - een Nikon D70 - kocht ik in 2006 als jonge student in China. Sindsdien ben ik blijven fotograferen. Tussen 2015 en 2018 formaliseerde ik mijn hobby tijdens een avondopleiding fotografie in Brussel.